حافظه عضلانی و ژنتیک ورزشکار

محققان نشان می دهند که عضلات ما نوعی “حافظه” برای ورزش های قبلی دارند.

.

تجزیه و تحلیل نمونه های بافت عضلات پا نشان میدهد، این حافظه عضلانی نه توسط سلول های مغز، بلکه با تغییرات در ژن ها انجام می شود.

.

وقتی ما شروع به ورزش کردن می کنیم، ژنهای خاصی فعال می شوند.

.

زمانی که برای مدتی ورزش نمی کنیم (Unloading Phase)، تعدادی از این ژن ها خاموش می شوند، اما تعدادی همچنان روشن می مانند، و این ژن های روشن باعث ایجاد حافظه عضلانی بعد از ورزش کردن می شود.

.

هنگامی که ورزش از سر گرفته می شود، ژن هایی که در مراحل قبل روشن شده بودند، فعالتر می گردند و این افزایش بیان ژن، باعث افزایش رشد عضلات می شود.

.

مهم است که پدیده فوق، با نوع دیگری از حافظه عضلانی اشتباه گرفته نشود.

.

آن حافظه عضلانی، توانایی مغز برای یادآوری یک مهارت حرکتی را نشان می دهد و توضیح می دهد که چرا هنوز هم می توانید دوچرخه سواری کنید، حتی اگر از دوران کودکی دیگر دوچرخه سواری نکرده باشید.

.

در مقابل، ” حافظه عضلانی ” در این تحقیق، یکی از ویژگیهای ماده خاکستری مغز نیست، بلکه به اصطلاح “تغییرات اپی ژنتیکی” در بافت عضلانی است.

.

تغییرات اپی ژنتیکی به تغییرات در نحوه بیان ژن ها اشاره می کند. همان طور که می دانید، توالی DNA شما در طول زندگی ثابت است، اما بدن می تواند مولکول هایی را بر روی ژنها و بدون تغییر در توالی آنها قرار دهد.

.

افزودن و برداشتن این مولکول ها ممکن است ژن ها را به حالت خاموش و روشن درآورد یا سطح پروتئین (مثلا آنزیم ها و ترکیبات فیبر ماهیچه ای) ساخته شده از ژن ها را تنظیم کند.

.

این امر برای پاسخ دادن به تغییرات محیط مفید است.

.

در این مورد، به نظر می رسد تمرینات ورزشی ژن ها را برای پیش بینی نیازهای بعدی در عضلات روشن می کنند.

.

بنابراین: حتی اگر شما نمی توانید آخرین باری که وزنه زده اید را به یاد بیاورید، نگران نباشید، عضلات شما احتمالا هنوز هم به یاد دارند!